Με λένε Διονύση, λέγε με Ντένη», λέει εύθυμα κι εγώ κοιτάω το κεντημένο Δέλτα στο πουκάμισο του. «Με λένε Ευδοκία, λέγε με Εύα», λέω και γελάμε δυνατά σα μικρά παιδιά που ανακάλυψαν κάτι αστείο. Ιούλιος, είκοσι ο μήνας, δύο μήνες που έφυγε! Τώρα κοιμάται με άλλη γυναίκα, νοιώθει καινούργια συγκίνηση..