Πως τα καταφέραμε εμείς οι Έλληνες να ναυαγήσουμε μέσα στο λιμάνι; Είναι απορίας άξιο. Πρέπει να θέλεις πολύ να πνίγεις για να το καταφέρεις στα αβαθή νερά. Κληρονομήσαμε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, της λεβεντιάς, του φιλότιμου και της φιλοξενίας. Διαθέτουμε το τέλειο ορθόδοξο πνεύμα, που μας δίδαξε να φωτίζουμε το σκοτάδι αγαπώντας τους εχθρούς μας. Έχουμε ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, που μας μαθαίνει να μην εγκλωβίζουμε την ενέργειά μας στο χώρο μας, αλλά να την απλώνουμε σε όλη την κτίση, όπως κάνει ο ήλιος, ο αέρας και τα σύννεφα. Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν μας ξυπνά από το λήθαργο του βολέματος, της αρπαχτής, της πρωτοκαθεδρίας, των αντιζηλιών και των καπετανάτων. Εγκλωβίζει ο καθένας την ενέργειά του στους λίγους δικούς του και ύστερα απορεί που έχει εκρήξεις. Μα όπου συσσωρεύεται ενέργεια και δεν διοχετεύεται προς τα έξω η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Αυτό μας διδάσκει όχι μόνο η θεολογία αλλά και οι νόμοι της φυσικής. Όλοι ξέρουμε τί πρέπει να κάνουμε. Έχουμε μεγάλο δάσκαλο μέσα μας. Η καρδιά μας. Ένα μικρό όργανο που όμως δεν ησυχάζει, δεν αναπαύεται, δεν κοιμάται για να απλώνει το αίμα της σε όλα τα μέλη του σώματος. Αλήθεια πόσο δίκαια το προσφέρει στον οργανισμό; Αν λειτουργούσε με το συναίσθημα και έδινε το αίμα της σε όσα όργανα ήθελε ή μόνο σε αυτά που είχε συμπάθεια, θα σάπιζε ο υπόλοιπος άνθρωπος. Μια τέλεια, ανύστακτη και ακούραστη αντλία. Εμείς ενώ έχουμε αντλίες με άφθονο νερό, ποτίζουμε μονάχα το δεντράκι που φυτέψαμε στο τεράστιο δάσος της γης.
519 ΣΕΛΙΔΕΣ
ΑΘΗΝΑ 2012
