Σ' αυτό το βιβλίο, επτά παράδοξες ιστορίες διαδραματίζονται σε επτά διαφορετικούς τόπους και ανεξάρτητους χρόνους. Σε νησιά, που κάποτε θεωρούνταν συνώνυμα της εξορίας, και ανέκαθεν αποτελούσαν σύμβολα αυτοκυριαρχίας, αλλά και απομόνωσης.
Μια μορφή εξορίας είναι επίσης το παραμύθι, για εκείνον που το βιώνει. Οδηγείται σ' αυτό για να αποκτήσει ευρύτερη αντίληψη της σχέσης του με το περιβάλλον, συνδέοντας με αόρατες διαδρομές το ένα νησί με το άλλο, την μία ιστορία με την άλλη, την μία εξορία με την επόμενη. Μιμούμενος τη διαδρομή μιας φάλαινας, ενός κήτους, πλασμένου να βοά στα μυστήρια βάθη του ωκεανού - ίσως πλανάται πλάνην οικτράν!
Ενδέχεται όμως να εννοήσει και αυτή την ίδια την Πλάνη ως δώρο, ανάμεσα στα άλλα που καλοπροαίρετα του είχαν προσφερθεί, και να αναγνωρίσει πλέον τον ουρανό ως πέλαγος και τη θάλασσα ως ουράνιο θόλο. Τότε ζώντας τα αντίθετα, χωρίς να τα δέχεται, μάλλον έχει κιόλας περάσει στο επόμενο στάδιο, στο οποίο επέρχεται το τέλος της αθωότητας.
- Γι' αυτό έχω στα σκαριά κάποιες πέτρες, φίλε, είπα στον Ιησού χαμογελώντας συγκαταβατικά.
- Πέτρες; Θα φτιάξεις πέτρες για την πλάνη; Ω, φίλε μου, τι τρέλα είναι αυτή; ρώτησε γελώντας.
- Ναι, κι αυτές θα πετάξω από την μία όχθη του ρυακιού όπου βρίσκομαι, σ' αυτή τη χώρα με τους μασκαρεμένους ανθρώπους. Θα γράψω για νησιά που πάνω τους πατώντας...
- Σε φαντάζομαι γίγαντα, φίλε μου, είπε.
- Ναι σαν τον Άτλαντα περπατώ πάνω τους για να βρεθώ στην απέναντι όχθη, επειδή εκεί έχω ανάγκη να βρεθώ...
- Στην άλλη όχθη... τέλεια! Και πως το φαντάζεσαι όλο αυτό;
- Επτά νησιά... πολύ απλά.
- Επτά νησιά;
- Και μία φάλαινα.
- Και η φάλαινα; ρώτησε ξαφνιασμένος ο Ιησούς.
