Η ΛΗΔΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΚΝΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ

Η ΛΗΔΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΚΝΟΣ

Ο Πύργος (1923)

Αιφνίδιο φύσημα: τρανά πλατάγισαν φτερά
Πάνω απ' την κόρη που παραπατά, χαϊδέψαν τα μεριά
Οι σκοτεινές μεμβράνες και τον αυχένα αδράχνει δαγκωνιά,
Πάνω στο στέρνο του τ' ανήμπορα βυζιά κρατά.

Πώς με σκιαγμένα αβέβαια δάχτυλα να διώξει
Ολόφτερη τη δόξα τούτη απ' τα λυμένα της γοφιά;
Και πώς κορμί, κάτω από τέτοια ολόλευκη ορμή
Δεν θα 'νιώθε τον χτύπο απ' την αλλόκοτη καρδιά;

Απλώνει ένα ρίγος στα λαγόνια της εκεί
Τα τείχη πέσαν, στη στέγη και τον πύργο πυρκαγιά
Και ο Αγαμέμνων πεθαμένος.

Κι έτσι αρπαγμένη,
Κι όπως την όριζε το βάρβαρο αίμα του ανέμου,
Άραγε πήρε κάτι από τη γνώση και τη δύναμή του,
Πριν πια αδιάφορο το ράμφος ανοίξει και την ρίξει χαμηλά;

87 ΣΕΛΙΔΕΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΩ