Δεν εμφανίζονται πολύ συχνά τέτοιες αστραφτερές στιγμές όπου η ταραχή του πόνου και των βασάνων δίνει τη θέση της στην ελπίδα, ίσως και στη χαρά.
Όπου μια βαθιά θλίψη που βάραινε την ψυχή μας και υπονόμευε την πίστη μας -τόσο δύσκολο να αρθρωθεί και ακόμα πιο δύσκολο να την αντέξει κανείς- μεταμορφώνεται σε κάτι αγνό και καθαρό.
Όπου η σοφία αποκτά ρυθμό και μέτρο που συγχρονίζονται με τον παλμό του αίματός μας, τον χτύπο της καρδιάς μας.
Όπου η χάρη και η ηρεμία με ανθρώπινη μορφή αξιολογεί την κατάσταση, βλέπει πού ήμασταν και πού πρέπει να πάμε, φωτίζοντας τον δρόμο με τις λέξεις της.
Είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε, αυτό το "λιγνό μαύρο κορίτσι, απόγονος σκλάβων", δείχνοντάς μας τον πραγματικό εαυτό μας, την ανθρώπινη κληρονομιά μας, την καρδιά μας.
Όσοι την είδαν έφυγαν εμψυχωμένοι, νιώθοντας ελπίδα και θαυμασμό, βλέποντας ό,τι καλύτερο είμαστε και μπορούμε να γίνουμε μέσα από τα μάτια και την ουσία μιας εικοσιδυάχρονης, της νεότερης ποιήτριας που απήγγειλε σε ορκωμοσία προέδρου.
Καθώς οι λέξεις της μας κατέκλυζαν, γιάτρευαν τις πληγές μας και ανάσταιναν το πνεύμα μας. Ένα έθνος, "τραυματισμένο μα ακέραιο", σηκώθηκε απ' τα γόνατα.
Και τελικά, ένα θαύμα: νιώσαμε τον ήλιο να διαπερνά την "ατέρμονη σκιά".
Αυτή είναι η δύναμη της ποίησης. Και αυτή είναι η δύναμη που παρακολουθήσαμε όλοι μαζί στην ορκωμοσία του Προέδρου Τζόζεφ Ρ. Μπάιντεν στις 20 Ιανουαρίου 2021.
Η μέρα που η Αμάντα Γκόρμαν, παρουσιάζοντας με βάθος τον πιο πλήρη, πιο λαμπερό εαυτό της, στάθηκε αντάξια της Στιγμής παίρνοντας το βήμα... δίνοντάς μας το δώρο του "Λόφου που Ανεβαίνουμε".
50 ΣΕΛΙΔΕΣ
ΨΥΧΟΓΙΟΣ
