ΧΟΗΦΟΡΟΙ ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Η λατρεία των νεκρών είναι συνδεδεμένη στενά κατά τους αρχαίους χρόνους με τη βαθιά ριζωμένη πίστη και την ακράδαντη πεποίθηση ότι ο νεκρός και πέραν του τάφου ζει και αισθάνεται και παρακολουθεί τα εγκόσμια. Ακούει και βλέπει ο νεκρός κάτω από την υπόγεια, την καταχθόνια κατοικία του χαίρεται και λυπάται, συγκινείται και οργίζεται. Εκτός από τα "νόμιμα", τα οποία θα γίνουν κατά την ταφή του, οι ζώντες συγγενείς, και προ παντός οι του αμέσου γένους, πρέπει τακτικά να αποθέτουν επί του τάφου τα σύμβολα της μνήμης και του ιερού σεβασμού που τρέφουν για τον αποδημήσαντα. Οι χοές και τα εναγίσματα και οι ευχές είναι κάτι που απαιτεί ο νεκρός. Είναι "τιμαί" και "χάριτες" που τον ικανοποιούν. Ο νεκρός, αν και πέραν της ζωής, δεν είναι μακριά από τους ζώντες. Βρίσκεται σε τακτική αναστροφή με αυτούς και διάκειται με ευμένεια, εφ' όσον τον θυμούνται και αποτίουν στη μνήμη του όλες τις τιμές που επιβάλλει η ιερότητά του. 

124 ΣΕΛΙΔΕΣ

ΚΑΚΤΟΣ