ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ ΠΟΙΗΜΑΤΑ CHARLES BAUDELAIRE

Ο ΕΧΘΡΟΣ:
Τα νιάτα μου ήταν μια καταιγίδα σκοτεινή,
Εδώ κι εκεί από λαμπερές αχτίδες φωτισμένη
Τόσο που τον ερήμαξαν βροχές και κεραυνοί,
Που δροσερός στον κήπο μου καρπός δεν απομένει.

Βαθιά μου το φθινόπωρο έχει κιόλας απλωθεί,
Και θα χρειαστεί ναι το τσαπί ν' αδράξω και το φτυάρι,
Κι αυτή μου που η νεροποντή την έχει συνεπάρει
Κι άνοιξαν λάκκοι μνήματα, να ξανασιάξω γη.

Μα ποιος θα πει αν τα λουλούδια τα νέα που λαχταρώ
Σ' αυτό το χώμα το πλυμένο ωσάν ακρογιαλιά,
Θε να 'βρουν την τροφή για ν' αυξηθούν, τη μυστικιά;

-Ω πόνε! Ω πόνε! Μας την τρώει τη ζωή μας ο Καιρός,
Κι ο σκοτεινός Εχθρός που την καρδιά μας ροκανίζει
Απ' το αίμα εμείς που χάνουμε, σφρίγος κι αλκή αυξαίνει
και χλοΐζει.