Το να γράψει κανείς για έναν άγιο δεν είναι εύκολο πράγμα. Εκείνος που καταπιάνεται με τη βιογραφία ενός αγίου ανθρώπου πρέπει να έχει πνευματικές εμπειρίες τέτοιες, ώστε να μπορεί τουλάχιστο ν' αντιλαμβάνεται και να παρακολουθεί την υψιπετή και εξώκοσμη πορεία του.
Για το λόγο αυτό δεν αποφάσιζα να γράψω για το γέροντα Ιερώνυμο, το γνωστό ησυχαστή της Αίγινας, παρά τις επίμονες και πιεστικές παρακλήσεις πολλών αδελφών, που γνώριζαν το στενό πνευματικό σύνδεσμο που είχα μαζί του. Η αίσθηση της αδυναμίας μου και η σκέψη πως με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατό όχι μόνο να περιγράψω, αλλ' ούτε να προσεγγίσω καν τη συγκλονιστική ωραιότητα και το πνευματικό βάθος της αγίας αυτής μορφής, με συγκρατούσαν και μ' έκαναν διστακτικό. Γιατί ο γέροντας Ιερώνυμος ήταν ένας πνευματικός γίγαντας, ένας αετός υπόπτερος που διέσχιζε τους νοητούς αιθέρες κι έβλεπε αυτά που εμείς οι "χοϊκοί", οι προσκολλημένοι στην ύλη, δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε.
Το να επιχειρήσει κανείς να γράψει για έναν τέτοιο ουράνιο άνθρωπο, είναι το ίδιο σχεδόν με την προσπάθεια που θα έκανε ένα ταπεινό σκουλήκι, για να περιγράψει τη μεγαλειώδη πορεία του αετού που πετάει σε απρόσιτα ύψη στον ουρανό. Και ίσως δε θ' αναλάμβανα ποτέ την προσπάθεια αυτή αν η, μακαρία ήδη, γερόντισσα Ευπραξία, που σαν άλλη Μάρθα στάθηκε πιστή και αφοσιωμένη μαθήτριά του περισσότερο από σαράντα χρόνια, δεν επέμενε και μ' εξόρκιζε σχεδόν ν' ασχοληθώ με τη βιογραφία του Γέροντα.
343 ΣΕΛΙΔΕΣ
