Η Δωρίδα ήταν ανέκαθεν φτωχή περιοχή. Κατά την τουρκοκρατία οι Κονιάροι κατέλαβαν μόνο το Μαλανδρίνο και το Λιδωρίκι. Η Αρτοτίνα, οι Πενταγοί, το Σουρούστι, το Κριάτσι και η Κωστάριτσα ζούσαν ελεύθερα. Έτσι η Δωρίδα ήταν χωρισμένη στον καζά Μαλανδρίνου και στον καζά Λιδορικίου.
Κατά τον Φ. Πουκεβίλλ, γάλλο πρόξενο, ο καζάς Λιδορικίου περιείχε σαράντα τέσσερα χωριά με πληθυσμό 5.780 κατοίκους. Παραδίδεται ότι οι κάτοικοι των αδούλωτων χωριών ονόμαζαν χλευαστικά «τουρκομάμουρα» και «Βαλαχάδες» τους Έλληνες που κατοικούσαν στο Μαλανδρίνο και στο Λιδωρίκι.
Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας η ζωή Ελλήνων και Τούρκων των δύο κωμοπόλεων, αν εξαιρέσει κανείς τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, παρουσίαζε αρκετές ομοιότητες.
Οι Έλληνες γνώριζαν την τουρκική γλώσσα, αλλά και οι Τούρκοι των περιοχών αυτών μιλούσαν την ιδιωματική γλώσσα των Δωριέων, όπως βεβαιώνει και η προφορική παράδοση. Έπαιρναν άλλωστε μέρος στα ελληνικά πανηγύρια, χόρευαν και τραγουδούσαν τα ελληνικά τραγούδια.
Όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν πολυπληθές, οι Τούρκοι, λόγω της μακροχρόνιας συμβίωσής τους με τους Έλληνες, ελλήνιζαν. Όπου, όμως, το τουρκικό στοιχείο ήταν ισχυρό και πιεστικό, οι Έλληνες φανερά τουλάχιστον, ετούρκιζαν.
Ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος, υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, ισχυρίζεται ότι ο κοτζαμπάσης προσπαθούσε να μιμηθεί τον Τούρκο ως προς την ενδυμασία, τους εξωτερικούς τρόπους, την ευζωία και πήγαινε μόνο στην εκκλησία αντί να πηγαίνει σε τζαμί.
181 ΣΕΛΙΔΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΛΑΡΟΣ
