Αρχετυπικό πρόσωπο της Αναγέννησης, μυθικός ήρωας μιας όπερας, κάποιων δραμάτων, μυθιστορημάτων και ποιημάτων, ο Μπενβενούτο Τσελλίνι (1500-1571) είναι κυρίως ο ήρωας της ίδιας του της Αυτοβιογραφίας, μιας από τις διασημότερες που γράφτηκαν ποτέ. Χρυσοχόος και γλύπτης, αλλά και ζωγράφος, ποιητής, φλαουτίστας, άνθρωπος του πολέμου, τυχοδιώκτης, αποκρυφιστής σε κάποιες του στιγμές, εκλεκτικός στους έρωτές του, δολοφόνος και μαχαιροβγάλτης, φυλακισμένος του Πάπα και δραπέτης, ευνοούμενος του βασιλιά Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας, παραγγελιοδόχος των Μεδίκων της Φλωρεντίας, ο Τσελλίνι αναλαμβάνει να μας γνωρίσει ότι έλαμψε σε όλους του τους ρόλους. Βεβαίως, καθορίζεται κυρίως ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, με το εκπληκτικό του ταλέντο στη χρυσοχοΐα και αργότερα στη γλυπτική.
Η "Ζωή" του, γραμμένη προς το τέλος του πολυτάραχου βίου του (1558-1566), αφηγείται τις περιπέτειες αλλά και τις δημιουργικές στιγμές του στις αυλές των Μεδίκων στη Φλωρεντία, στους Πάπες της Ρώμης και στην αυλή του βασιλιά της Γαλλίας, τους καβγάδες και τα μπλεξίματα με τους μαικήνες του, τις στιγμές θριάμβου, τη δραπέτευσή του από τις φυλακές του Πάπα, τα πολεμικά του κατορθώματα, τα μαχαιρώματα και τους έρωτές του, τα δικαστικά του τραβολογήματα για ερωτικές ατασθαλίες, αλλά περιέχει και μερικές από τις λαμπρότερες περιγραφές της αγωνίας της δημιουργίας του καλλιτεχνικού έργου, όπως στη διάρκεια του χυσίματος σε μέταλλο του αγάλματος του Περσέα με το κεφάλι της Μέδουσας.
Στη "Ζωή" του Τσελλίνι βλέπουμε έναν καλλιτέχνη μεγαλοφυή, πολυτάλαντο, οξύθυμο, εγωπαθή, είρωνα και παθιασμένο, που διατρέχει τον 15ο αιώνα, τα χρυσά πυρετώδη χρόνια της Αναγέννησης, συγχρωτιζόμενος με τους πρίγκιπες, τους βασιλιάδες και τους Πάπες, αλλά και τους περίφημους καλλιτέχνες της εποχής του, όπως ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Τισιανός, ο Μπρονζίνο, ο Ποντόρμο, ο Σεμπαστιάνο ντέλ Πιόμπο, ο Σανσοβίνο, ο Βαζάρι κ.α.
Η Αυτοβιογραφία, του Τσελλίνι, απ' όταν πρωτοεκδόθηκε τον 18ο αιώνα, θεωρήθηκε ως ένα από τα εκπληκτικότερα κείμενα της Αναγέννησης. Ο Γκαίτε πέρασε ένα χρόνο από τη ζωή του μεταφράζοντάς τη στα γερμανικά, το 1796
564 ΣΕΛΙΔΕΣ.
ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ.
