"Ο τίτλος τούτης της κωμωδίας του Σαίξπηρ και ακόμη μίας ανταποκρίνονται κατά λέξη θα λέγαμε σε αντίστοιχες ελληνικές παροιμίες: "πολύ κακό για το τίποτα" και "τέλος καλό όλα καλά", πράγμα που δείχνει τη στενή πνευματική συγγένεια των λαών στα διάφορα πλάτη του πλανήτη και μάλιστα του ευρωπαϊκού χώρου. Το "Πολύ κακό για το τίποτα" γράφτηκε το 1598 κι είναι από τα πρώτα έργα του ποιητή που δημοσιεύτηκαν από πιστό κείμενο. Το μύθο ο Σαίξπηρ τον έχει πάρει από μεταφρασμένο μυθιστόρημα του Μπαντέλο, αλλά -πέρα από το ξαναπλάσιμό του γενικά- έχει πλάσει εξαρχής τους δύο κύριους, πιο χαρακτηριστικούς ήρωες, τη Βεατρίκη και τον Βενέδικτο. Επίσης από τη φαντασία του έχει αντλήσει κι όλο το υλικό για να πλάσει τον ανεπανάληπτο κωμικό του τον Κυνίωνα. Μ' αυτό το έργο και τα δύο που ακολουθούν τη Δωδέκατη νύχτα και το Όπως αγαπάτε σ' αυτό το τρίπτυχο (όπως βέβαια και στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας που προηγήθηκε), ο ποιητής πραγματεύεται το ερωτικό θέμα που ο Μεσαίωνας το είχε θάψει. Το δίνει στις συνθήκες της Αναγέννησης... χειραφετημένο και αυτοδύναμο, όπου και σ' αυτόν τον τομέα τα άτομα χαίρονται την ελευθερία που κέρδισαν "σαν νήπια που πρωτοστέκονται όρθια και δοκιμάζουν μ' επιτυχία τα πρώτα τους βήματα". Χαίρονται αυτοί και χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους παρακολουθώντας τις επιδόσεις τους με τη Βεατρίκη και τον Βενέδικτο, τη Βιόλα και τον Σεμπάστιαν, τη Ροζαλίντα και τον Ορλάντο... στις πιο ωραίες, αθώες, αθυρόστομες ερωτικές λογομαχίες. Και στις τρεις αυτές κωμωδίες με τους ερωτικούς διαξιφισμούς θαυμάζει κανείς τους πνευματικούς ιριδισμούς, την ομορφιά στην έκφραση, την καλλιέργεια και ανάπτυξη στους τρόπους του άντρα και της γυναίκας σ' αυτό το ωραίο αγώνισμα που είναι πνευματική πανδαισία. Αλλά ο ποιητής μ' όλον που οι κωμωδίες του τελειώνουν με χαρές και γάμους, δεν παραλείπει να μας δώσει το κακό που παραμονεύει και δυναστεύει τη ζωή μας, τις χαρές και τους γάμους μας, από τη λειψή μας μερίδα στην ανθρωπιά, από τη λειψάδα μας στη φρόνηση, από την πλάνη που μας φέρνει όχι βέβαια μια σκέτη οφθαλμαπάτη, παρά η πλάνη όπου μας οδηγεί η λογική μας συγκρότηση, που μας βεβαιώνει και μας πείθει για πράγματα, που σε λίγο απορούμε, πώς φτάσαμε να πειστούμε με τέτοια... τεκμήρια, πώς δεν είδαμε τούτο και δε λογαριάσαμε το άλλο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη σάτιρα στο... αστυνομικό καθεστώς του Κυνίωνα, το τόσο κωμικό, αλλά τόσο αληθινό στην κωμικότητά του. Έχει να κάνει με το κακό που φωλιάζει μέσα στον άνθρωπο, που πήρε απολυτήριο από τις τάξεις του κτήνους, πέρασε στην κατηγορία του ανθρώπου, ονομάστηκε άνθρωπος χωρίς να 'χει εξασφαλίσει και τη χάρη της ανθρωπιάς."
88 ΣΕΛΙΔΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ-1938
