Τρεις νέοι σοβιετικοί αρχαιολόγοι έχουν εγκαταστήσει τον καταυλισμό τους στις στέπες του Τατζικιστάν για να κάνουν ανασκαφές για κάτι που μοιάζει να είναι ένας τύμβος νεαντερταλικός. Ένας απ' αυτούς αναφέρει στην εφημερίδα του την υπομονετική εργασία της εκταφής και τις μικρές καθημερινές περιπέτειες. Διότι εκατοστό με εκατοστό, σκάβοντας τον τάφο, είναι σαν να διαπερνάς το πάχος των αιώνων. Τι μπορούν, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες ζωής να μας μάθουν τα θραύσματα των οστών, τα φυτικά απολιθώματα, οι σχίζες του πυριτόλιθου, διευθετημένες γύρω απ' το κουφάρι του.
Προσπαθώντας να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, ο αφηγητής εγκαταλείπει την πρόζα και, μ' ένα σύντομο ποίημα, καταφέρνει να ξεπεταχτεί το κρυπτογράφημα ενός φλογερού στοχασμού πάνω στον άνθρωπο και την καταγωγή του...
Με το πέρασμα των ημερών οι τρεις σύντροφοι γίνονται τέσσερις. Γιατί να εμφανίζεται αυτός ο περίφημος «κυνηγός» με τον οποίο ο καθένας τρέφει μια μυστική συνενοχή; Κι έτσι δεν είναι που ο θάνατος ρουφάει τη ζωή;
Ο ΠΥΡΙΤΟΛΙΘΟΣ είναι ένα διήγημα μαγευτικό και μεταφυσικό, ένας ποιητικός στοχασμός στη χαραυγή της ανθρωπότητας, μια μύηση στη γοητεία της αρχαιολογίας, στη σκοτεινή αναγκαιότητα να βεβηλώσεις για να γνωρίσεις.
«...Γιατί να ενταφιάσεις ένα νεκρό, αν δεν είναι επειδή ξέρεις ότι και συ ο ίδιος είσαι θνητός και προορισμένος αργά ή γρήγορα να γίνεις με τη σειρά σου όμοιος με το νεκρό αυτό που θάβεται σήμερα; Και πώς να το εκπληρώσεις χωρίς συγχρόνως να μαντέψεις αυτό -την ατελείωτη εκείνη καταβρόχθιση του παρόντος από το παρελθόν, χωρίς το οποίο τίποτα δεν αξίζει τον κόπο να το θυμόμαστε, αυτή την αβεβαιότητα της στιγμής που συνιστά την αξία του ζην, αυτή την άμεση αγωνία τού να μην υπάρχεις πια σε λίγο, έναν ίλιγγο έναντι του οποίου οι δοξασίες, η τέχνη, η επιθυμία του οικοδομείν και η επιθυμία του κατανοείν -όλα τα ανθρώπινα σε τελευταία ανάλυση- είναι εξίσου θαυμαστά και ευαίσθητα τείχη;...»
180 ΣΕΛΙΔΕΣ
ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ
