Ο Ραφαέλο Σάντσιο, γιος του ζωγράφου Τζοβάνι Σάντι και της Μαρίας ντι Μπατίστα ντι Νικόλα Τσάρλα, γεννήθηκε στο Ουρμπίνο, στις 28 Μαρτίου 1483, Μεγάλη Παρασκευή. Πέθανε στη Ρώμη, στις 17 Απριλίου 1520, επίσης Μεγάλη Παρασκευή. Αυτή η σύμπτωση υπογραμμίζεται από τον Βασάρι, πρώτο βιογράφο του καλλιτέχνη, αλλά και από άλλες πηγές, οι οποίες επιμένουν σ' ένα είδος παραλληλισμού ανάμεσα στον "Θεό της τέχνης", τον Ραφαήλ, και τον Χριστό, τον "Θεό της φύσης". Το σίγουρο είναι ότι η ιστοριογραφική παράδοση του 16ου αιώνα περιβάλλει τον Ραφαήλ με μια αύρα θρύλου και αγιότητας, που οφειλόταν τόσο στην ευγένεια των τρόπων του και στην πασίγνωστη ομορφιά των χαρακτηριστικών του, που έμοιαζαν με του Χριστού στους πίνακες, όσο και στη δεξιοτεχνία με την οποία ζωγράφιζε θαυμαστά έργα, απόλυτης τεχνικής τελειότητας. Η ευλογημένη από την τύχη, λοιπόν, ζωή του Ραφαήλ εκτυλίχθηκε, μέσα σε τριάντα επτά φλογερά χρόνια, μεταξύ της γενέτειράς του, της Φλωρεντίας, και της Ρώμης: σε εκείνα τα κέντρα, δηλαδή, που χάρη και στη δική του παρουσία έγιναν από τα σπουδαιότερα της αναγεννησιακής κουλτούρας. Ο νεαρός δάσκαλος έγινε σύντομα ο υπέρτατος ερμηνευτής της πνευματικής σαφήνειας και της κλασικής ομορφιάς, θεμελίων μιας άποψης του κόσμου που αποτελεί τον θρίαμβο της έννοιας της απόλυτης και αρμονικής ισορροπίας μεταξύ φύσης, ατόμου και ιστορίας, σε συντονισμό με μια κοινωνία αριστοκρατική, εκλεπτυσμένη και καλλιεργημένη.
