Μέσα στη Μαύρη Επταετία, η πολιτική, απαγορευμένη από τη δικτατορία για το λαό, αναζητούσε κι έβρισκε παράπλευρους τρόπους για να εκφρασθεί. Γεννήθηκε έτσι ένα ιδιαίτερο σύστημα συμβολισμών, ένας ιδιαίτερος κρυπτογραφικός λόγος, που κάθε φορά εσήμαινε όχι μόνο το λεγόμενο αλλά και κάτι άλλο. Το άλλο αυτό έμενε ουσιαστικά πάντα το ίδιο κι απαράλλαχτο, μέσα στις εναλλασσόμενες συγκαλύψεις τους: η Ελευθερία σαν πίστη, σαν ελπίδα, σαν προσκλητήριο αγώνα.
Έτσι υποδεχτήκαμε "Το μεγάλο μας τσίρκο" - στιγμές από το παρελθόν μας, κινητοποιημένες για να μας βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή του παρόντος. Στο κείμενο, ήταν η Ελλάδα που μας φώναζε να μη λυγίσουμε στη σκληρή περιπέτεια, όσο κι αν με τα χρόνια κόντευε να γίνει αβάσταχτη. Κι οι ηθοποιοί, ο Καζάκος με το γρανιτένιο πάθος της αλύγιστης αντοχής, η Καρέζη με το φλεγόμενο πάθος του ξεσπάσματος, δεν υπηρετούσαν μόνο την τέχνη - υπηρετούσαν ένα λαό.
Ο λαός ήταν παρών, μετείχε στην παράσταση με την αίσθηση ότι επιτελεί ένα καθήκον, όπως σε μια διαδήλωση, όπως σε μια επιστράτευση. Οι παραστάσεις ήταν μαζικές πολιτικές εκδηλώσεις, οι μεγαλύτερες της Επταετίας. Πριν από το Πολυτεχνείο...
